Մինչ ԱՄՆ-ն ընտրում է նոր նախագահին, եվրոպացիներն անհամբեր սպասում են, թե ո՞վ կլինի հաղթողը՝ Դոնալդ Թրա՞մփը՝ մղձավանջ շատերի համար, թե՞ Քամալա Հարիսը, ով շատ ավելի ընդունելի է անդրատլանտյան հարաբերությունների համար, գրել է POLITICO-ն: Հարիսի հաղթանակի դեպքում՝ Սպիտակ տունը կշարունակի աջակցել Ուկրաինային, բայց, ի վերջո, Կիևին կուղղորդի Ռուսաստանի հետ գործարքի ոչ հեռու ապագայում:
Ներդրումները ՆԱՏՕ-ում կմնան հետևողական, թեև հիմքում ընկած միտումը կլինի Հնդկական և խաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանի հետագա առաջնահերթությունը Եվրոպայի նկատմամբ: Թրամփի հաղթանակի դեպքում՝ բոլոր խաղադրույքներն անհաջող կլինեն: Ոմանք կարծում են, որ նրա վարչակազմը կվարվեր ռացիոնալ, կամ գոնե ռացիոնալ՝ իր չափանիշներով։
«Մենք ցանկանում ենք հավատալ, որ Թրամփը ռացիոնալ կլինի, բայց ոչ ոք չի կարող վստահ լինել», – նշել է ԵՄ բարձրաստիճան դիվանագետը։
ԵՄ պաշտոնյաներն այժմ պնդում են, որ պատրաստվում են այն ամենին, ինչ Թրամփը կարող է նետել իրենց վրա: Նրանց խոսքով՝ իրենք պատրաստ են «արագ և կոշտ» պատասխան հարված հասցնելու, եթե Թրամփը փորձի առևտրային պատերազմ սկսել ԵՄ-ի հետ: Այնուամենայնիվ, այս տեսակ մոտեցումը վերաբերում է Միացյալ Նահանգների հետ Եվրոպայի երկարաժամկետ հարաբերությունների պատկերացումներին: Շատ ավելի դժվար է ապագայի պլանավորումը, որտեղ ԱՄՆ-ն զգալիորեն և մշտապես ավելի քիչ ներգրավված կլինի Եվրոպայի պաշտպանության հարցում։
Այս ճակատում Ֆրանսիան խաղում է Եվրոպայի Կասանդրայի դերը՝ զգուշացնելով, որ դաշինքը պետք է համախմբվի պաշտպանության հարցում՝ անկախ նրանից, թե ով կընտրվի նախագահ: «Մենք չենք կարող Եվրոպայի անվտանգությունը չորս տարին մեկ թողնել Վիսկոնսինի ընտրողների ձեռքում», – կարծում է Ֆրանսիայի՝ Եվրոպայի հարցերով նախարար Բենջամին Հադադը: «Եվրոպացիներն իրենց ճակատագիրը պետք է վերցնեն իրենց ձեռքը՝ անկախ նրանից, թե ով կընտրվի ԱՄՆ նախագահ», – նշել է նա։
Սակայն, երբ խոսքը վերաբերում է ավելի քիչ Ամերիկայով ապագա պատկերացնելուն, դաշինքը բաժանված է երկու մասի: Որքան էլ խանդավառ լինեն եվրոպական «ռազմավարական ինքնավարության» ջատագովները, եվրոպական բանակի կամ եվրոպական միջուկային հովանոց ստեղծելու հիմքում ոչ մի թափ չկա:
Որոշ երկրներ, մասնավորապես՝ սկանդինավյան երկրները և որոշ Կենտրոնական և Արևելյան երկրներ, Փարիզի ճնշումը համարում են ֆրանսիական ընկերություններին աջակցելու հնարք: Նրանք միասնական ռազմավարական և ռազմական նպատակներով ավելի ուժեղ Եվրոպայի առաջարկները համարում են տրոյական ձի, որը կարող է ենթարկվել միայն ավելի մեծ պետություններին, օրինակ՝ Ֆրանսիային և Գերմանիային: Մյուսների համար Պուտինի Ռուսաստանը պարզապես էկզիստենցիալ սպառնալիք է: Ամերիկայի պաշտպանիչ հովանոցը կորցնելն ուղղակի աներևակայելի է։ Դա նրանց կկանգնեցնի Ռուսաստանի միջուկային և ավանդական զինանոցի առջև՝ առանց վստահելի հակակշիռների:
Ոմանք կարծում են, որ այս վերաբերմունքը պետք է փոխվի Թրամփի հաղթանակի դեպքում: Հավանական է, որ ԱՄՆ-ից հետագա անջատման դեպքում՝ ԵՄ երկրները «յուրաքանչյուր ազգ իր համար» մտածելակերպը կորդեգրեն՝ առավելություն փնտրելով այլ գերտերությունների՝ Ռուսաստանի և Չինաստանի հետ գործարքների մեջ:
