Փաշինյանն ընտրություններին մոտենում է «դիվերսիֆիկացման» ուղղությամբ իր ընտրած ճանապարհի վերաբերյալ աճող անորոշության ֆոնին․ EADaily
Ադրբեջանի ղեկավարությունը կարող է մեծ լավատեսությամբ ընկալել Ուկրաինայի շուրջ տեղի ունեցող փոփոխությունները։ Նրանց հաջողվել է մնալ համեմատաբար անվտանգ չեզոք դիրքում Արևմուտքի և Ռուսաստանի միջև։ Բաքուն չի փչացրել հարաբերությունները ուժային կենտրոնների հետ Ջո Բայդենի՝ Սպիտակ տանը գտնվելու ընթացքում, իսկ Թրամփի վերադարձով հնարավոր է ապահովել տնտեսական բարեհաճությունը Եվրոպայից և ամրապնդել քաղաքական բարիդրացիությունը Ռուսաստանի հետ․ գրում է EADaily-ն։
Սակայն այս ճանապարհն առանց որոշակի կոպիտ սխալների չի անցել Ադրբեջանի իշխանությունների կողմից։ Բաքվում «Ռուսական տան» փակման պատմությունը, որին տեղական իշխանությունները դիմել էին որպես Մոսկվայի վրա ճնշում գործադրելու միջոցներից մեկն՝ անցյալ տարվա դեկտեմբերի 25-ին Գրոզնիի երկնքում «Ադրբեջանական ավիաուղիներ»-ի մարդատար ինքնաթիռի հետ օդային միջադեպից հետո, ակնհայտորեն լավ լույսի տակ չի ներկայացնում Ադրբեջանի ղեկավարությանը։
Այսպես թե այնպես, նախագահ Իլհամ Ալիևի «մարդասիրական աջակցության» քաղաքականությունը Կիևի ռեժիմին, Ռուսաստանի վստահելի հարևանը մնալու նրա միաժամանակյա վճռականությամբ, մնում է անփոփոխ։
Թրամփի «խաղաղություն ուժի միջոցով» հայեցակարգը շատ է գրավում Ալիևին, քանի որ նա հաջողությամբ (իր ընկալմամբ) օգտագործեց այն դեռևս 2020 թվականի աշնանը, երբ նախաձեռնեց Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմը։ 44-օրյա պատերազմից հետո բոլոր տարիներին Ադրբեջանի ղեկավարը Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում հետևել է հենց այս ռազմավարությանը, փորձելով «սեղմել» հարևան հանրապետության իշխանություններին բանակցությունների սեղանի շուրջ և հանդես գալ ուժի դիրքերից։
Ինչ վերաբերում է ՀՀ-ին, ապա Նիկոլ Փաշինյանի կառավարության կուրսը դեպի առանցքային արտաքին գործընկերների հետ կապերի քաղաքական և տնտեսական «դիվերսիֆիկացիա», ուղղված էր հավաքական Արևմուտքի և Ռուսաստանի միջև կոշտ դիմակայությունն անորոշ ժամանակով շարունակվելու հեռանկարին։ Հիմա թվում է, որ հավաքական Արևմուտքը միայն հիշողություն է, մինչդեռ Ռուսաստանի հետ լրջորեն խաթարված հարաբերությունները չեն դադարել այդպիսին լինել, նշվել է հոդվածում։
Ընդգծվել է, որ Երևանն, աշխարհաքաղաքական իներցիայով, շարունակում է իր կասկածելի ջանքերը արևմտյան ուղղությամբ։
Բայց այն, ինչ, թերևս, ամենաշատը պետք է ընկճի Հայաստանի ղեկավարությանը, դա ԵՄ վիճակն է, որից 2018 թվականի «թավշյա հեղափոխության» առաջնորդը նույնպես «դիվերսիֆիկացման» ոգեշնչում է ստացել։ Բոլորովին վերջերս ԵՄ խորհուրդը ևս երկու տարով՝ մինչև 2027թ. փետրվարը, երկարաձգել է իր դիտորդական առաքելության (EUMA) մանդատը հայ-ադրբեջանական սահմանին։ Բրյուսելի համար ամերիկյան «էլեկտրական ցնցումների» պայմաններում 209 հոգանոց անձնակազմով և 44 միլիոն եվրո բյուջեով առաքելություն պահպանելն այնքան էլ դժվար չի լինի։ Այնուամենայնիվ, եվրոպական դիտորդական առաքելության հնարավոր վաղաժամկետ փակման հետ կապված ռիսկը Երևանի համար դեռևս պահպանվում է։
Ընտրական գործոնի հետ է կապված նաև Հայաստանի իշխանությունների որոշակի թուլությունը և նույնիսկ խոցելիությունը Ուկրաինայի շուրջ ընթացող և սպասվող փոփոխությունների ֆոնին։ Անցյալ տարի Վրաստանն ու Ադրբեջանը ավարտեցին առանցքային նախընտրական քարոզարշավը՝ հերթական խորհրդարանական ընտրությունները հոկտեմբերի 26-ին և արտահերթ նախագահական ընտրությունները փետրվարի 7-ին համապատասխանաբար: Հայաստանում, ընդհանրապես և Նիկոլ Փաշինյանի համար, մասնավորապես, խորհրդարանական ընտրությունները տեղի կունենան 2026 թվականի հունիսին։ Եթե, իհարկե, հանրապետությունում տեղի չունենան իրադարձություններ, որոնք անհրաժեշտություն կառաջացնեն արտահերթ ընտրությունների քարոզարշավ սկսելու համար։
Վարչապետն ու նրա համախոհները նախկինում մի քանի առիթներով հասկացրել են, որ լրջորեն չեն դիտարկում արտահերթ ընտրությունների հեռանկարը։ Այնուամենայնիվ, Փաշինյանի՝ իշխանության դիրքերը պահպանելու և իր «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության՝ որպես իշխող կուսակցության վերարտադրմանը հասնելու կարողության առաջիկա հստակեցումը քաղաքական որոշակի անհանգստություն կառաջացնի անձամբ «թավշյա հեղափոխության» առաջնորդի մոտ։ Եվ սա «դիվերսիֆիկացման» ուղղությամբ նրա ընտրած ճանապարհի վերաբերյալ աճող անորոշության ֆոնին։
