ՀՀ-ն և Հնդկաստանը պետք է օգտվեն հարաբերությունները ռազմավարական գործընկերության փոխակերպելու հնարավորությունից․ The Atlantic Council
Անցած ամսվա ընթացքում Հնդկաստանի վարչապետ Նարենդրա Մոդիի այցերը Փարիզ և Վաշինգտոն, խոշոր տերությունների հետ Հնդկաստանի դիվանագիտական ներգրավվածության բարձր մակարդակի օրինակներ էին: Սակայն Նյու Դելին կարևոր քայլեր է կատարել նաև փոքր երկրների հետ հարաբերություններում: Հնդկաստանը և Հայաստանը, օրինակ, 2020 թվականից ի վեր կայունորեն ամրապնդել են իրենց պաշտպանական գործընկերությունը՝ պայմանավորված աշխարհաքաղաքական անհանգիստ լանդշաֆտում ռազմավարական դաշինքների ընդհանուր անհրաժեշտությամբ. գրել է The Atlantic Council-ը։
Ինչպես նշվել է Հայաստանի՝ Հարավային Կովկասում դեպի ծով ելք չունեցող փոքր երկրի համար, հարևան Ադրբեջանի կողմից շարունակվող անվտանգության սպառնալիքներն անհրաժեշտություն են առաջացրել շեղվել ռուսական ռազմական աջակցությունից նրա ավանդական կախվածությունից:
Ընդգծվել է, որ Հարավային Կովկասը մնում է քաղաքականապես անկայուն՝ նշանավորվելով տարածքային հակամարտություններով և փոփոխվող դաշինքներով։ Արցախի կորուստը, որտեղից տեղահանվել են մոտ 100,000 էթնիկ հայեր, ընդգծում է այս անկայունությունը: Շարունակվող լարվածությունն անհանգստություն է առաջացնում Հայաստանի համար, որը նպաստում է իր դիվանագիտական և անվտանգության համաձայնագրերի ընդլայնմանն ուղղված ջանքերին՝ Ռուսաստանի կողմից անվտանգության համաձայնագիրը չպահպանելուց հետո: Ռուսաստանի նվազող ազդեցությունը տարածաշրջանում և հատկապես Հայաստանի վրա, որը սրվել է Ադրբեջանի դեմ Հայաստանի պաշտպանության աջակցության բացակայության և Ուկրաինա ներխուժման պատճառով, Հայաստանի համար ավելի հրատապ է դարձրել նոր, հուսալի գործընկերներ գտնելը: Իր պաշտպանությունն ամրապնդելու համար նա դիմել է Հնդկաստանին՝ ընդլայնելով հնդկական սպառազինության համակարգերի գնումները, ինչպիսիք են «Ակաշ-1Ս» հակաօդային պաշտպանության համակարգը և «Պինակա» բազմափողանի հրթիռային կայանը: Այս գործընկերությունը ոչ միայն բարձրացնում է Հայաստանի պաշտպանունակությունը, այլև թույլ է տալիս Հնդկաստանին ընդլայնել իր ազդեցությունը Հարավային Կովկասում, որտեղ նա բախվում է Ադրբեջանին աջակցող թուրքական և պակիստանյան դաշինքների հակազդեցությանը: Այնուամենայնիվ, դա ավելի լայն տարածաշրջանային ռազմավարության մի մասն է: Խորացնելով հարաբերությունները Հայաստանի հետ՝ Հնդկաստանն ամրապնդում է իր դիրքը՝ որպես խոշոր խաղացող Եվրասիայում և ընդգծում Հյուսիս-Հարավ միջազգային տրանսպորտային միջանցքի կարևորությունը, որի նպատակն է Հայաստանի և Իրանի միջոցով Հնդկաստանը կապել Եվրոպայի հետ։ Հնդկաստանի և Հայաստանի միջև աճող ռազմական և դիվանագիտական համագործակցությունը ձեռնտու է երկու երկրներին՝ պաշտպանական անմիջական մտահոգություններից զատ:
Աշխարհաքաղաքական տեսանկյունից՝ Հնդկաստանը լրացնում է Ռուսաստանի թողած վակուումը, որն ավանդաբար մատակարարում է Հայաստանի սպառազինության մեծ մասը։ Թե որքա՞ն ակտիվորեն Միացյալ Նահանգները կաջակցի այս զարգացմանը, կախված է ԱՄՆ-Հնդկաստան և ԱՄՆ-Հայաստան հարաբերությունների ավելի լայն ռազմավարական դինամիկայից: Հայաստանը Հնդկաստանի հետ մի քանի պաշտպանական գործարքներ է կնքել՝ Հնդկաստանը դարձնելով պաշտպանական ամենախոշոր մատակարարը: Այս տեղաշարժն ուժեղացնում է Հայաստանի զինված ուժերը և Հնդկաստանի համար ապահովում ռազմավարական գործընկեր տարածաշրջանում, որը կարող է դարպաս ծառայել հնդկական արտահանման համար և՛ Եվրոպա, և՛ Ռուսաստան: Բացի ռազմական համագործակցությունից, Հայաստանն ու Հնդկաստանը նաև ընդլայնում են իրենց տնտեսական գործընկերությունը: «Այժմ երկու երկրներն էլ պետք է օգտվեն այս հարաբերությունները ռազմավարական գործընկերության փոխակերպելու հնարավորությունից՝ առաջ մղելով իրենց աշխարհաքաղաքական, տնտեսական և անվտանգության շահերն ավելի ու ավելի բազմաբևեռ աշխարհում», – նշվել է հոդվածում:
