Հայաստանի վարչապետը փորձու՞մ է իր երկրի ինքնիշխանության մի մասը վաճառել ցանկացած մեկին, ով պատրաստ է այն գնել․ Свободная Пресса
ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը գոհունակություն է հայտնել Ռուսաստանի և Հայաստանի միջև գոյություն ունեցող գործընկերությունից և երկխոսությունից՝ երկրներն անվանելով եղբայրական։ Այս խոսքերը հնչել են Չինաստանում Շանհայի համագործակցության կազմակերպության գագաթնաժողովի շրջանակներում Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ անձնական հանդիպման ժամանակ։ Փաշինյանը Չինաստանում ժամանակ չի վատնել։ Նա նաև հանդիպում է ունեցել Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի հետ։ Ավելի վաղ Փաշինյանը և Չինաստանի նախագահ Սի Ցզինպինը հայտարարել էին երկու երկրների միջև ռազմավարական գործընկերության հարաբերությունների հաստատման մասին։
«Փաշինյանը Պեկին է եկել իրեն ցուցադրելու՞ համար: Դրանից առաջ նա երեք հուշագիր էր ստորագրել ԱՄՆ-ի հետ: Արդյո՞ք Հայաստանի վարչապետը փորձում է իր երկրի ինքնիշխանության մի մասը վաճառել ցանկացած մեկին, ով պատրաստ է այն գնել: Ինչի՞ կարող է հանգեցնել նման քաղաքականությունը: Եվ ո՞վ է Հայաստանի իրական ընկերն ու եղբայրը», – հարցադրել է Свободная Пресса-ն:
Կայքի հետ զրույցում քաղաքագետ Միխայիլ Նեյժմակովը նկատել է, որ վերջին մի քանի տարիների ընթացքում հայ պաշտոնյաները «եղբայրական երկրներ» արտահայտությունը լայնորեն օգտագործել են Իրանի, Վրաստանի, մի շարք մտերիմ եվրոպական գործընկերների (Ֆրանսիա, Հունաստան) և աշխարհի այլ տարածաշրջանների խոստումնալից գործընկերների (օրինակ՝ Հնդկաստանի) նկատմամբ։
Ըստ նրա՝ Հայաստանի ներկայիս կառավարությունը չի շահում Մոսկվայի հետ լարվածությունից, այդ թվում՝ զուտ տնտեսական պատճառներով։ Փաշինյանի շահերի տեսանկյունից՝ իդեալականում նրա համար կարևոր է, որ Մոսկվան նվազագույնի հասցնի Հայաստանում ընդդիմությանը ցուցաբերվող աջակցությունը։ Նրա համար սա ևս մեկ դրդապատճառ է՝ այժմ Կրեմլի հետ երկխոսությունն ակտիվացնելու համար։
Քաղաքագետի խոսքով՝ Հայաստանի իշխանությունների կողմից Թուրքիայի հետ հարաբերություններում լարվածության նվազեցմանն ուղղված ցանկացած քայլ ավանդաբար դառնում է ընդդիմության քննադատության պատճառ։ Նման կուրսի հակառակորդները, օրինակ, նշել են, որ տարածաշրջանում հաղորդակցությունների ապաշրջափակումը կհանգեցնի թուրքական ապրանքների ավելի մեծ հոսքի դեպի Հայաստան, ինչը կհարվածի տեղական արտադրողների շահերին։ Բացի այդ՝ մտահոգություններ կան, որ Թուրքիայի տնտեսական և ռազմական ներուժը թույլ կտա Անկարային ի վերջո իր ուղեծիր բերել Երևանը, և որքան ակնհայտ լինի նրանց միջև «հալեցումը», այնքան ավելի հեշտ կլինի դա անել։
Օրինակ՝ ժամանակի ընթացքում Հայաստանում կարող է ի հայտ գալ բիզնեսի բավականին լայն շերտ, որը կենտրոնացած կլինի Անկարայի հետ տնտեսական կապերի վրա, և նման խումբը կարող է ավելի տեսանելի քաղաքական ներկայացվածություն ձեռք բերել։
Միևնույն ժամանակ, շատ բան կախված կլինի նրանից, թե որքան հետաքրքրություն կցուցաբերեն տարածաշրջանում այլ նշանակալի խաղացողները՝ Իրանից մինչև Ռուսաստան, ԱՄՆ և ԵՄ առաջատար երկրներ: Երևանն ունի բոլոր հնարավորությունները հավասարակշռելու տարբեր խաղացողների շահերը, բայց նման ընթացքի շրջանակներում նույնպես մարտահրավերներ կառաջանան:
Նեյժմակովը նշել է, որ ԱՄՆ-ի հետ մերձեցման ուղղությունը կարող է կապված լինել Երևանի՝ Ռուսաստանի և Թուրքիայի ազդեցությանը հակակշիռ գտնելու ցանկության հետ։ Վաշինգտոնը նաև որոշակի հետաքրքրություն ունի Հայաստանի նկատմամբ, որը կապված է, ի թիվս այլ բաների, Իրանի հետ նրա աշխարհագրական մոտիկության, ինչպես նաև Միացյալ Նահանգներում հայ համայնքի ազդեցության հետ։
Նա հավելել է, որ առայժմ Նիկոլ Փաշինյանի համար գլխավոր մարտահրավերը ներքին է՝ 2026 թվականի խորհրդարանական ընտրությունները։
«Փաշինյանի ժամանակներն, անկասկած, հայ ժողովրդի պատմության ամենացավալի էջերից մեկն են, ինչը հանգեցնում է նրան, որ այն, ի վերջո, կարող է կորցնել իր պետականությունը: Արևմտյան աշխարհի աջակցությունը ցանկացած գնով ստանալու ցանկությունը սեփական շահերը հանձնելու ճանապարհն է: Այսօր Իրանը Հայաստանի գլխավոր դաշնակիցն է, և Փաշինյանի ստորագրած համաձայնագրերը վնասում են նրա շահերին», – նշել է քաղաքագետը:
