Որոշ թուրք փորձագետների կարծիքով՝ Նյու Յորքում հանդիպան ժամանակ ՀՀ վարչապետ Փաշինյանը կարող էր դիմել Թուրքիայի նախագահ Էրդողանին, որպեսզի Ալիևը հանի որոշ «խիստ պահանջներ», որոնց իրականացումը «կարող է հայ հասարակության մեջ պառակտում առաջացնել, ինչ էլ կհանգեցնի երկրում քաղաքական ապակայունացման»․ գրել է ռուս քաղաքագետ Ստանիսլավ Տարասովը:
Սակայն կան կարևոր նրբերանգներ։ Երևանն այլևս իրեն չի ներկայացնում որպես Մոսկվայի ռազմավարական դաշնակից, ՀԱՊԿ անդամ։ Նա սկսել է ակտիվորեն համագործակցել ՆԱՏՕ-ի և ԵՄ-ի հետ։ Մինչդեռ Թուրքիայում և Ադրբեջանում «Արևմուտքի հետ խնդիրներն ավելանում են»։
Միևնույն ժամանակ, չի կարելի բացառել, որ Փաշինյանը փորձում է խաղարկել «Զանգեզուրի միջանցքի» «քարտը», որը կապում է Ադրբեջանը Նախիջևանի և Թուրքիայի հետ՝ խնդրելով Բաքվի համաձայնությունը ստորագրել խաղաղության պայմանագրի կրճատված տարբերակը։
Բայց Թուրքիան, ներխուժելով ՇՀԿ և ԲՐԻՔՍ, չի ցանկանում գործել այս ուղղությամբ՝ շրջանցելով Ռուսաստանին, ինչպես և մտադիր չէ Երևանի հետ հարաբերությունները դուրս բերել Բաքվի վերահսկողությունից։ Ուստի ձախողվում է նաև «թուրքական խաղաքարտը» խաղալու, Անկարայի հետ երկխոսություն սկսելու Փաշինյանի ցանկությունը ԱՄՆ-ի և Արևմուտքի հետ Թուրքիայի հարաբերությունների համատեքստում
Եթե Նյու Յորքում Էրդողան-Փաշինյան հանդիպմանը հաջորդեն կոնկրետ գործողություններ, ապա տեսական մակարդակով՝ կարելի է ենթադրել, որ մոտ ապագայում Ալիևը կփոխի իր հռետորաբանությունը և կհայտնվի փոխգործակցության այլ մեխանիզմ՝ «փոխվստահության մթնոլորտ ձևավորելու համար» Փաշինյանի հետ՝ երկու երկրների միջև նորմալ հարաբերություններ հաստատելու նպատակով»։
Բայց կոնկրետ այս պահին իրադարձությունների նման ընթացքը քիչ հավանական է։ Ահա թե ինչու Փաշինյանի և Էրդողանի հրապարակային հռետորաբանությունը զուրկ է կոնկրետությունից։ Անդրկովկասում «Մեծ խաղը» շարունակվում է:
