Հայաստան և Ադրբեջան՝ երկխոսությո՞ւն, թե՞ ներկայացում․ OBCT

Երկրորդ ղարաբաղյան պատերազմից հետո, թվում է, թե Հայաստանն ու Ադրբեջանն ավելի ու ավելի մոտ են հարաբերությունների կարգավորմանը, սակայն երկու երկրների վերլուծաբաններն ու ակտիվիստները լիովին համոզված չեն, որ գործընթացը կլինի թափանցիկ և ներառական․ գրել է Osservatorio Balcani e Caucaso transeuropa-ն։

Նշվում է, որ 2025 թվականի օգոստոսին Վաշինգտոնում կայացած հանդիպումից ի վեր պաշտոնական և կիսապաշտոնական հանդիպումների տեմպը մեծացել է։
«Արցախյան երկրորդ պատերազմից հետո կապերի վերականգնման մասին խոսակցությունները շարունակում են դատարկ թվալ։ Նախ՝ վերականգնման քիչ բան կա։ Հայերի և ադրբեջանցիների միջև թշնամանքը խորն արմատներ ունի, և այն սերունդը, որը հիշում է կողք կողքի ապրելը, ծերանում է և մեծ մասամբ բացակայում է որոշումների կայացման գործընթացներից և բանակցություններից։
Չնայած հռետորաբանությանը՝ դեռևս չկա հանրային քննարկում, թափանցիկություն, և անկախ քաղաքացիական հասարակության քիչ հետք կա, որը կարող է ձևավորել կամ նույնիսկ վերահսկել խաղաղության գործընթացը։
Ադրբեջանի ավտորիտար քաղաքական միջավայրը վաղուց խոչընդոտել է քաղաքացիական հասարակության իրական նախաձեռնություններին՝ մասնավորապես հաշտեցման հետ կապվածներին։

Կարո՞ղ է կառավարությանը միացած մասնակիցների ձեռքով ընտրված խումբը, որոնց մեծ մասը փորձ չունի հակամարտությունների լուծման գործում, իսկապես ներգրավվել քաղաքացիական հասարակության երկխոսության մեջ։ Եվ որքանո՞վ կարող են նման խիստ կառավարվող հանդիպումները փոխել ընկալումները մի երկրում, որտեղ անկախ ձայները շարունակում են քրեական պատասխանատվության ենթարկվել։
Ի վերջո, քանի դեռ նույն կառավարությունն է որոշում, թե ո՞վ կարող է խոսել, թափանցիկության ժեստերը պետք է դիտարկել զգուշավոր կասկածամտությամբ», – գրել է կայքը։