Արցախում
այս ուսումնական տարին տարբերվում է նախորդներից։ Թերսնված աշակերտները դպրոց հասնելու
համար կիլոմետրերով քայլում են, ընդմիջմանն ուտում դժվարությամբ հայթայթած մի կտոր
ցամաք հացն ու փորձում սովորել, լավ սովորել։
«Ես, Արփին
ու Աստղիկը համբերատար Արթուրին ուղեկցում ենք դպրոց․․․չենք տրտնջում, երեխային չպետք
է զրկել կրթության իրավունքից»։
«Նախաճաշի
համար գրեթե ոչինչ չկա․ մի քիչ մեղր ենք հայթայթել, անցած տարվա մուրաբաներով, ջեմով
յոլա ենք գնում։ Բախտս բերել է, որ իմ երեխաները շատ պահանջկոտ չեն ու եղածով են բավարարվում։
Եթե էդ ամեն ինչը ուտեն, տանը նստեն ոչինչ չեն շահելու, դպրոց գնալով գոնե կսովորեն»։
«Ես ցամաք
հաց ըմ պերալ, վեր դասամիջոցեն սովածանամ, օտիմ»։
«Ես խնձոր
ըմ պերալ, հանցու սոված չի մնամ»։
«Հիմա չգիտեմ՝
ճիշտը ո՞րն ա»։
