Բնապատկերներով երբեք չեմ հիացել։ Ինքս ինձ էլ երբեք nature լուսանկարիչ չեմ համարել։ Բայց 2020-ից հետո, անկախ քեզնից, մոտեցումդ փոխվում է։ Փորձում ես տեսնել, հիշել, ապրել ամեն միլիմետրը, քանի որ ամեն օր արթնանում ես երկրիդ մի հատվածի կորստով։ Այդ պարագայում փորձում ես նաև լուսանկարել ամեն մի միլիմետրը, սովորական բորբոսնած քարը, որն այլ ժամանակներում գուցե չնկատեիր էլ։ Քանի որ գուցե վերջին անգամն է, որ լինում ես այդտեղ։ Ի վերջո` Մեխակավանից (Ջեբրայիլ) հեռանալիս չէի էլ կարող մտածել, որ էլ երբեք չեմ վերադառնալու:
