Հայաստանի վարչապետը Վաշինգտոնում վաճառում է իր «խաղաղության օրակարգը». Eurasianet
Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը մեկնել է Վաշինգտոն՝ հույս ունենալով ամրապնդել իր երկրի իմիջը սիրելի Արևմուտքի աչքում։ Այնուամենայնիվ, անորոշ է, թե արդյո՞ք նրա ուղերձը կստանա Թրամփի վարչակազմի արձագանքը․ գրել է Eurasianet-ը:
Փաշինյանի կառավարությունը վերջին 18 ամիսների ընթացքում խզում է հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ և շարժվում է խթանելու համագործակցությունը Միացյալ Նահանգների և Եվրամիության հետ։ Ինչպես նշվել է, Փաշինյանի հայտարարություններն ԱՄՆ-ում կոչված են գայթակղելու Միացյալ Նահանգներին լուրջ օգնություն ցուցաբերել։ Նա փորձում է օգտագործել այն, ինչ նա ընկալում է որպես Հայաստանի համար հնարավորություն՝ փոխարինելու Վրաստանին, որի առաջնորդները մերժել են արևմտյան արժեքները և շարժվել ավտորիտար ուղղությամբ։
Փաշինյանի ժողովրդավարացման ծրագրի հիմքն Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագիրն է։ Բանակցությունները ներկայումս փակուղում են, սակայն վարչապետն ընդգծել է, որ խաղաղության պայմանագրի նախագծի 17 հոդվածներից 15-ն արդեն համաձայնեցված են, և չլուծված կետերի շուրջ համաձայնությունը պարզապես պահանջում է «քաղաքական կամք»։
Մինչ Հայաստանն ու Ադրբեջանը շարունակում են առանց միջնորդության երկկողմ հարաբերությունները լուծելու մտադրությունը, Փաշինյանն ընդգծել է, որ «միջազգային հանրության ուշադրությունն ու աջակցությունը շատ օգտակար կլինի կայուն խաղաղության հասնելու համար պատշաճ միջավայր ստեղծելու համար»։
Հստակ չէ, որ Թրամփի վարչակազմն ականջալուր կլինի Փաշինյանի կոչին՝ ցույց տալու այնպիսի դիվանագիտական ուշադրություն, որը կարող է օգնել խաղաղության համաձայնագիրն ավարտին հասցնել: Իսկ ինչ վերաբերում է ժողովրդավարացման օգնության ավելի լայն թեմային, ապա ԱՄՆ ՄԶԳ-ի բարեփոխմանն ուղղված վարչակազմի ջանքերը հուշում են, որ Միացյալ Նահանգներն ուժեղ ներդրող չի լինի Փաշինյանի օրենքի գերակայության տեսլականը կառուցելու գործում, գոնե միջնաժամկետ հեռանկարում:
Ընդգծվել է, որ Փաշինյանի «խաղաղության օրակարգը» բախվում է կոշտ ընդդիմության ներքին լսարանի և սփյուռքահայերի շրջանում: Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ հարաբերությունները կարգավորելու Փաշինյանի ծրագրի առանցքային տարրը անցյալի վրա գիծ քաշելն ու ապագայի վրա կենտրոնանալն է, կամ, ինչպես ինքն է ասել, «նոր, դատարկ ու պարզ էջով նոր դարաշրջան բացելն է»։ Սակայն նրա՝ թուրքերի ձեռքով 1915 թվականի Հայոց ցեղասպանության հետ կապված պատմական դժգոհությունների, կամ Ղարաբաղում ադրբեջանական ուժերի կողմից իրականացված ռազմական հանցագործությունների կամ հենց Ղարաբաղի կորստի հետ կապված պատմական դժգոհությունների առաջնահերթությունից զրկելու գաղափարը զզվելի է շատ հայերի համար՝ ներսից և արտերկրում:
