Անկարան խնդրում է իրեն ընդունել ԲՐԻՔՍ-ում և միևնույն ժամանակ կոչ է անում Ռուսաստանի Դաշնությանը հրաժարվել Ղրիմից, գրել է Deutsche Welle-ն։ Ինչպես նշվել է Էրդողանը Կրեմլին ազդակներ ուղարկելու ևՊուտինից ռազմավարական զիջումներ կորզելու վարպետ է։
Հիմա Պուտինը, Ադրբեջանի ավտորիտար ղեկավար Իլհամ Ալիևը և Էրդողանը փորձում են տարանցիկ միջանցք ստանալ Հայաստանի Սյունիքի մարզով։ Այս երթուղին կկտրի ՀՀ-ին Իրանից։ Զարմանալի չէ, որ Թեհրանը կտրականապես դեմ է դրան և նույնիսկ ուղղակիորեն զգուշացնում է Մոսկվային իր դժգոհության մասին։
Թվում է, թե իրանցիները Պուտինի դաշնակիցներն են Ուկրաինայի դեմ պատերազմում։ Թեև նրանք հերքում են իրենց անմիջական մասնակցությունը, այնուամենայնիվ, Ռուսաստանին հրթիռներ են մատակարարում։ Կրեմլն այժմ չպետք է նյարդայնացնի իր դաշնակցին, բայց, այնուամենայնիվ, շարունակում է ճնշում գործադրել ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի վրա՝ արագորեն խաղաղություն կնքելու Ադրբեջանի պայմաններով, որը պահանջում է փոխել Հայաստանի Սահմանադրությունը, և բացել Սյունիքի միջանցքը։ Եվ արդեն դժվար է հասկանալ՝ դա արվու՞մ է, քանի որ Պուտինն այդքան կարևոր է համարում Թուրքիայով և հետագայում Հայաստանով ապրանքների կազմակերպումը Ռուսաստանի համար, թե՞ իր համար ամենակարևորը Էրդողանին օգնելն է։
Բացի այդ՝ Ռուսաստանն ու Թուրքիան կապված են Եվրամիությանը ռուսական գազի մատակարարումներով։ Նրանք այստեղ «մեղսակիցներ» են, թեև Էրդողանն, իհարկե, ավելի է շահում։ Չնայած բոլոր կապերին՝ Էրդողանը, ավտորիտար առաջնորդի դասական ձևով, դեմ չէ երբեմն-երբեմն նվաստացնել Ռուսաստանի ղեկավարին։ Նրանց հարաբերությունները «տղայական» են։« Էրդողանը Պուտինի այցին սպասում է երկու տարի և ակնհայտորեն պատրաստ է ավելի երկար սպասել։ Ավտորիտար ալֆա արուները խաղում են իրենց սովորական խաղերը՝ փորձելով ամեն կերպ գերազանցել միմյանց, քանի որ իրենց «մաքրության աշխարհում» բանակցությունների արդյունքը կախված է դրանից։ Ինչը, սակայն, չի փոխում գլխավորը։ Էրդողանը ուրախ է Պուտինի հետ համագործակցելու համար, բայց կարծես թե սպասում է նրա այցին կամ Հարավային Կովկասում հնազանդ «թիվ երկուս»-ի դերում, կամ գոնե Ուկրաինայի հետ խաղաղության պայմանագրի նախագծով։ Մյուս տարբերակները բավականաչափ ձեռնտու չեն Էրդողանին, իսկ Պուտինը դեռևս չունի այն գործիքները, որպեսզի թուրք առաջնորդին ստիպի խաղալ Կրեմլի կանոններով», – կարծում է հոդվածագիրը։
